Wraz z rozwojem mediów elektronicznych obserwujemy wśród dzieci i młodzieży rosnącą liczbę przypadków uznawanych za przejawy tzw. cyberprzemocy, czyli przemocy z użyciem Internetu i telefonów komórkowych.
Dzieci często podejmują działania uznawane za cyberprzemoc, nie mając świadomości ich konsekwencji.
Tymczasem intensywność krzywdy doznawanej przez ofiary cyberprzemocy przekracza możliwości poradzenia sobie z tą sytuacją, a to może prowadzić do tragedii.
Zapobieganie cyberprzemocy wymaga uświadomienia młodym internautom konsekwencji, jakie dotykają ofiarę i sprawcę. Dzieci i młodzież powinni wiedzieć również, jak zachować się w przypadku bycia świadkiem lub doświadczania cyberprzemocy , a także gdzie i w jaki sposób szukać pomocy.
Podstawowe formy cyberprzemocy to :
- nękanie, straszenie, szantażowanie z użyciem sieci,
- publikowanie w Internecie lub rozsyłanie np. przy użyciu telefonu komórkowego ośmieszających, kompromitujących informacji, zdjęć, filmów,
- podszywanie się w sieci pod cudzą tożsamość.
Specyficzny dla cyberprzemocy jest :
-wysoki poziom anonimowości sprawcy, a przynajmniej takie jego przekonanie,
- biegłość, z jaką sprawca posługuje się nowoczesnymi technologiami komunikacyjnymi,
-szybkość rozpowszechniania materiałów kierowanych przeciwko ofierze,
- powszechna dostępność tych materiałów w sieci,
- całkowite usunięcie tych materiałów jest zazwyczaj niemożliwe,
- szeroki jest repertuar form krzywdzenia,
- mniejsza kontrola tego zjawiska przez rodziców w porównianiu z przemocą klasyczną,
- częste bagatelizowanie problemu przez rodziców i opiekunów.
Najczęstsze przypadki cyberprzemocy to :
- nękanie z wykorzystaniem serwisów społecznościowych,
- nagrywanie filmów i umieszczanie ich w Internecie,
- włamania na blog, stronę internetową,
- groźby przy użyciu komunikatora,
- rozsyłanie informacji o ośmieszających treściach za pomocą maila lub sms,
- ośmieszanie, obrażanie na czacie, forum internetowym lub przy użyciu specjalnie utworzonych stron internetowych.
Cyberprzemoc to przestępstwo.
Ofiara cyberprzemocy powinna zgłosić się po pomoc na utworzoną stronę :
Helpline.org.pl
tel. 800 100 100
W zależności od specyfiki zgłoszonego przypadku, konsultanci Helpline.org.pl podejmą odpowiednie działania, takie jak:
- udzielenie ofierze porady i wsparcia,
- kontakt ze szkołą ofiary i sprawcy,
- kontakt z rodzicami ofiary i sprawcy,
- kontakt z dostawcami usług i treści internetowych,
- kontakt z policją, prokuraturą oraz innymi instytucjami.
Co mogą zrobić Rodzice:
1. Rozmawiaj z dzieckiem o zagrożeniach w sieci.
Przekonaj je, że może Ci mówić o wszystkim i dostanie wsparcie.
2. Naucz się blokować użytkowników poczty i komunikatorów.
3. Powiadamiaj portale, na których bywa Twoje dziecko, jeśli
widzisz coś złego.
Znajdź zakładkę typu " Zgłoś naruszenie zasad". Portale
zwykle starają się eliminować niegodne treści, muszą jednak
wiedzieć,że coś takiego się pojawiło.
4. Szukaj pomocy, korzystając z możliwości zgłoszenia niepokoją-
cego Cię incydentu na stronach: dyzur.net i helpline.org.pl.
5. Zgłoś nękanie przez telefon operatorowi sieci. Jeśli to nie pomo-
że, zmień numer telefonu.
6. Spotkaj się z przedstawicielami szkoły i poproś o pomoc w
rozwiązaniu problemu, jeśli nękającym jest ktoś ze szkoły
Twojego dziecka.
7. Powiadom policję, jeśli nękanie w sieci zawiera groźby lub
pochodzi z niewiadomego źródła. Traktuj poważnie ten problem,
bo stawką jest bezpieczeństwo Twojego dziecka.
8. Zabezpiecz dowody cyberprzemocy. Zachowaj wszystkie treści-
filmy, zdjęcia, sms-y, komentarze i informacje dotyczące sprawy.
II. JAK CZYTAĆ KSIĄŻKI ZE
ZROZUMIENIEM
Aby w pełni wykorzystać możliwości, jakie daje lektura
warto pamiętać:
1. Najpierw musimy przekonać się, czy książka odpowiada
naszym potrzebom. Przeczytajmy zatem najpierw opisy na
okładce, wstęp, spis treści oraz pobieżnie rzućmy okiem na
poszczególne rozdziały.
2. Następnie, jeśli uznamy, że warto spróbować, powinniśmy
ustalić, co możemy osiągnąć czytając właśnie tę książkę -
czy pozwoli nam rozwiązać jakiś problem, bądź pomoże w
życiu. Warto też wyznaczyć sobie określony czas na lekturę,
bo wiele książek wymaga przemyślenia już w trakcie czytania.
3. Każdy czytany rozdział postarajmy się najpierw przejrzeć
zwracając uwagę na tytuł, podtytuł, zdjęcia, czy obrazki.
Przybliży nam to kompozycję książki i ułatwi umieszczenie
poszczególnych informacji w odpowiednim kontekście.
4. Czytając poszczególne rozdziały postarajmy się zwrócić uwagę
na to, co wydaje się nam istotne. Następnie jeszcze raz, na
spokojnie wróćmy do czytania, decydując, które z przeczyta-
nych myśli, pomysłów są warte uwagi.
5. Po przeczytaniu całej książki warto sporządzić krótkie
streszczenie, np. w postaci mapy, która odwzoruje strukturę
książki. Służy to szybkiemu dotarciu do interesujących nas
informacji. Istotne tu jest dokonywanie selekcji informacji i
oddzielanie wiadomości potrzebnych od tych, które mogą
przydać się później.
6. Ostatnim etapem jest zebranie wszystkich wcześniejszych
notatek i pogrupowanie ich wegług hierarchii ważności. Warto
zastanowić się w jaki sposób możemy wykorzystać wyselekcjo-
nowane informacje i pomysły.
Warto jednak pamiętać, że wszystkie opisane etapy pomogą w
zrozumieniu, lecz nie zastąpią nas w roli aktywnego czytelnika.
Przede wszystkim warto czytać - im częściej, tym lepiej.
III. KSIĄŻKA - LEKARSTWO DLA DZIECKA
Dobrze dobrana lektura pomaga dziecku w rozwiązaniu problemów, ponieważ ułatwia zrozumienie wielu życiowych sytuacji.
Ludzie szybko odkryli, że książka to proste i skuteczne lekarstwo. Psychologia tak właśnie je traktuje - dobiera i dawkuje odpowiednio do potrzeb pacjenta.
1. Książka daje możliwość przeżycia w kontrolowany sposób
wielu trudnych sytuacji życiowych, daje szansę zrozumienia
ich po to, by sobie w przyszłości dać z nimi radę.
2. Dzięki książce dziecko uświadamia sobie swoje emocje,
poznaje różne sposoby działania - dzięki temu doskonali
swoje umiejętności rozwiązywania problemów.
3. Dziecko może też zobaczyć, że inni odbierają świat podobnie
i dzięki temu odnaleźć akceptację swoich uczuć i samego siebie.
4. Odpowiednio dobrana książka, dzięki utożsamieniu z bohaterem
literackim pomaga dziecku zrekompensować to, czego mu brak.
Razem z bohaterem literackim dziecko odnosi sukces, a to
wywołuje zadowolenie i służy budowaniu pozytywnego obrazu
samego siebie.
5. Dzięki książce dziecko odnajduje nadzieję, która pomaga mu
budować optymistyczny obraz świata i nie oczekiwać
natychmiastowej realizacji swoich pragnień.
6. W świecie książki dziecko otrzymuje to, co pozwala mu
normalnie żyć - bezpieczeństwo, miłość i uznanie.
7. Czytając książki dziecko przeżywa różne przygody i wraca ze
świata literackiego do rzeczywistości bogatsze w doświadczenia
i spokojniejsze.
Dla dzieci nie ma większej radości niż czas spędzony razem z rodzicami, a wspólne czytanie jest jednym ze sposobów, by nawiązać bliską więź, dać dziecku bezpieczeństwo, miłość i akceptację, a także pomóc mu w budowaniu odporności psychicznej, siły do zmagania się z różnymi sytuacjami, które mogą stać się pozytywnym wyzwaniem, a nie będą oznaczały porażki, czy straty.
IV. BEZPIECZEŃSTWO DZIECKA W
INTERNECIE
Podpowiadamy w jaki sposób chronić swoje dziecko, korzystające z internetu, bo dziecko bezpieczne jest wtedy, gdy czuwa nad nim kochający rodzic.
1. Po jakich stronach chodzi moje dziecko?
Przeglądarki internetowe udostępniają historię odwiedzanych witryn. W najpopularniejszej, czyli Internet Explorer do historii można dostać się skrotem klawiaturowym CTRL+ H lub przyciskiem - historia na głównym pasku przeglądarki. Zawartość historii można co prawda łatwo wyczyścić, ale dostępne na polskim rynku programy filtrujące same zapisują dodatkowo historię, której dziecko nie da rady skasować.
2. Jak ustawić poziom ochrony w przeglądarce?
Stanowiąca część systemu Windows przeglądarka Internet Explorer zawiera sama w sobie możliwości ochrony dziecka przed szkodliwymi treściami. Wybierając menu - Narzędzia, w nim Opcje, wyświetli się okno z ustawieniami. Po wybraniu zakładki - zawartość można uaktywnić i ustawić poziom klasyfikatora treści.Umożliwi on wprowadzanie ręcznie adresów dozwolonych dla dziecka.
3. Który program filtrujący wybrać?
Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Na pewno warto wybrać program polski, będzie on radził sobie dobrze z filtrowaniem polskich stron. Skorzystać można z wersji demonstracyjnych, udostępnianych przez producentów, aby wybrać ten, który będzie odpowiadał najbardziej.
V. TECHNIKI UŁATWIAJĄCE NAUKĘ
Powtarzanie – wielokrotne mówienie na głos, wyśpiewywanie, pisanie ważnych definicji i kluczowych informacji.Obraz myślowy – wiązanie danych, trudnych do zapamiętania z konkretnymi obrazami. Grupowanie – dzielenie ważnych informacji na kategorie i zapamiętywanie ich w ramach podzbiorów. Rymowanie – fakty łatwiej zapadną w pamięć, gdy nadamy im „wpadający w ucho” rytm. Akronimy – technika tworzenia słów od pierwszych liter wyrazów, które trzeba zapamiętać, np., wrona, rybitwa, albatros, kormoran da akronim wrak. Mapy myśli – warto rozrysować zapamiętywany materiał w formie map, grup łączących się ze sobą strzałkami, itp. Pozwala to zrozumieć i zapamiętać bardziej złożone informacje i zależności pomiędzy nimi.
VI. JAK BYĆ SKUTECZNYM RODZICEM?
Wychowanie dzieci to jedna z najbardziej złożonych umiejętności. Nie da się jej nauczyć raz na zawsze, bo gdy dziecko się zmienia, to i rodzic też musi umieć zmieniać swoje strategie wychowawcze, uczyć się nowych sposobów postępowania z dzieckiem
Oto kilka sposobów:
- Raczej ucz, niż karz.
Dzieci w każdym wieku robią złe lub głupie rzeczy przede wszystkim dlatego, że w danejsytuacji po prostu nie wiedzą jak postąpić lub nie umieją zrobić nic lepszego.
- Nie szczędź miłych słów.
Nie kosztują wiele, a są balsamem dla duszy. Nie warto ich oszczędzać.
- Dialog – tak, monolog – nie.
Rozmawiaj z dzieckiem, a nie tylko do niego mów. Pamiętaj też, że czasem wystarczą dwa zdania, by powiedzieć to, co najważniejsze.
- Nie psuj dziecka, dając mu wszystko, o co poprosi. Niektórymi prośbami dziecko wystawia Cię na próbę, pamiętaj o tym.
- Odpowiadaj, gdy dziecko stawia ci pytania. Jeśli nie będziesz słuchać pytań swojego dziecka, przestanie ono Ci je zadawać.
VII. KOCHAM, WIĘC MÓWIĘ "NIE"
Boimy się używania słowa – „nie” w stosunku do naszego dziecka. To naturalne, bo z miłością kojarzy się przede wszystkim słowo – „tak”. Terapeuci przekonują jednak, że oba te słowa wypowiedziane we właściwy sposób, w odpowiedniej sytuacji są wyrazem naszej rodzicielskiej miłości.
Każdy rodzic chce spełniać jak najwięcej potrzeb dzieci. Należy jednak pamiętać, że może wtedy dojść do sytuacji, w których dziecko nie będzie potrafiło zrozumieć i przyjąć słowa – „nie”, ponieważ będzie przyzwyczajone, że każda jego zachcianka, a nie potrzeba była natychmiast spełniana. Takie dzieci prezentują postawę roszczeniową. Są to jednak tylko te dzieci, które w toku wychowania zostały obdarzone przez rodziców zbyt dużą ilością tego, co nie jest im potrzebne.
Jeżeli chcemy, by nasza relacja z dzieckiem opierała się na prawdziwej komunikacji należy pamiętać, że zarówno „tak”, jak i „nie” należy wypowiadać w odpowiedni sposób. Poza samym słowem ważne są ton głosu i mowa ciała.
Małe dziecko – w czasie odkrywania świata potrzebuje po prostu informacji zwrotnych. Wtedy słowo – „nie” powtarzamy konsekwentnie, w tych samych sytuacjach, bo dziecko będzie próbowało łamać zakazy wielokrotnie. Nie potrafi ono przecież samo rozróżnić swojej zachcianki od rzeczywistej potrzeby.
Nastolatek natomiast znacznie częściej kieruje się zasadami i wytycznymi swoich rówieśników, niż nas, rodziców. Wtedy mówiąc słowo – „nie” musimy mieć świadomość, że w ten sposób pomagamy mu zbudować jego silną integralność, że dzięki jasnemu stawianiu granic w dorosłym życiu będzie sam umiał powiedzieć – „nie”, gdy sytuacja będzie tego wymagała.
Ustalanie granic to nasz rodzicielski obowiązek. Nie uda się tego wykonać bez sprawnego używania słowa – „nie”. Umiejętność stawiania jasnych granic, to istotna cecha dobrego, odpowiedzialnego rodzica. Nie wolno nam także dla dobra dzieci poświęcać własnych granic i potrzeb. Dom to miejsce, gdzie każde dziecko powinno nauczyć się, że takie granice istnieją.
VIII. GDY DZIECKO SŁUCHA BAŚNI:
- porządkuje swoją wiedzę o świecie,- zaczyna rozumieć związki
pomiędzy przyczyną, a skutkiem zdarzeń,
- wzbogaca swoje słownictwo,
- rozwija intuicję,
- nabywa wiedzę jak działać w sytuacji stresowej,
- gromadzi informacje na temat relacji i zasad społecznych,
- zacieśnia więzi rodzinne,
- zwiększa swą przynależność do grupy,
- zapoznaje się ze skalą uczuć,
- ma poczucie bezpieczeństwa,
- wierzy, że inni myślą i czują tak samo,
- uwalnia się od poczucia winy,
- rozładowuje stres i napięcie,
- uczy się odróżniania dobra od zła,
- rozpoznaje różne zagrożenia,
- rozumie, które jego zachowania nie są akceptowane.
IX. GDY CZYTAMY DZIECKU BAŚNIE:
- zacieśniamy z dzieckiem więź uczuciową,
- dostarczamy mu wskazówki, jak rozwiązać problem,
- tworzymy z nim mocniejszą więź uczuciową,
- zaspakajamy własną potrzebę uznania i bycia potrzebnym,
- przekazujemy dziecku pozytywny obraz siebie, swojej przeszłości i teraźniejszości,
- uczymy się lepszego wyrażania uczuć,
- dajemy sobie możliwość na optymalne wyładowanie nagromadzonych złych emocji,
- porządkujemy informacje dotyczące naszego działania,
- nabywamy wiedzę na temat skuteczności naszych oddziaływań wobec dziecka,
- rozbudzamy własną wyobraźnię i pomysłowość,
- wzbogacamy własne słownictwo,
- wzbudzamy w sobie chęć do działania.
X. DZIESIĘĆ POWODÓW, DLA
KTÓRYCH WARTO CZYTAĆ
DZIECKU KSIĄŻKI:
1. Czytanie książek zacieśnia więź uczuciową między rodzicami a dzieckiem. Dziecko wsłuchane jest w głos rodzica, a bliski kontakt daje mu poczucie bezpieczeństwa.
2. Książki rozwijają wyobraźnię dziecka. Po zakończeniu czytania możemy zapytać: Jak myślisz, co mogło wydarzyć się później?
3. Słuchanie bajek rozwija inteligencję dziecka, wzbogaca słownictwo, uczy ładnego budowania zdań i zachęca do samodzielnej nauki czytania.
4. Książki wychowują. Jeżeli dobierzemy odpowiednią lekturę, dziecko będzie utożsamiało się z książkowym bohaterem.
5. Książki wyrabiają wrażliwość. Dziecięce problemy opisane w bajkach na pewno poruszą niejedno dziecięce serce.
6. Słuchanie książek odpręża i pozwala przyjemnie spędzić czas. W dziecięcym życiu są momenty, gdy dobra bajka jest niezastąpiona.
7. Książki rozwijają pasję kolekcjonerską. Wiele wydawnictw proponuje serie książeczek. Czekając na kolejne odcinki przygód bohatera, dziecko rozbudza w sobie ciekawość.
8. Czytanie książek przekazuje nam wiele informacji o dziecku. Niektóre dzieci lubią słuchać ciągle tych samych bajek. Często to znak, że coś je nurtuje, niepokoi lub cieszy.
9. Książki porządkują dziecięcy świat. Dzięki bajkowym postaciom dziecku łatwiej jest zrozumieć codzienne sprawy.
10. Książki podpowiadają jak porozumieć się z rówieśnikami i
i rodzeństwem. Kłótnia z kolega, bratem, czy siostrą to prob-
lem, ale w wielu książkach znajdują się opowieści, które pomo-
gą dziecku sobie z nim poradzić.
XI. DZIESIĘĆ PRZYKAZAŃ DLA
RODZICÓW, KTÓRZY CHCĄ, ŻEBY
ICH DZIECI CZYTAŁY
1. Rozmawiaj z dzieckiem.
2. Zawsze słuchaj, co dziecko ma ci do powiedzenia.
3. Kup dziecku czasopismo dla maluchów.
4. W księgarni wybieraj książki wspólnie z dzieckiem.
5. Wybierz się ze swoim dzieckiem do biblioteki.
6. Kontroluj, ile czasu dziecko spędza przed telewizorem, czy komputerem.
7. Rozwiązuj z dzieckiem rebusy, krzyżówki, zagadki.
8. Stwórz dziecku jego własną biblioteczkę.
9. Czytaj dziecku przynajmniej przez 10 minut codziennie.
10. Pamiętaj – szkoła Ci pomoże.
XII. NA KSIĄŻKĘ NIGDY NIE JEST ZA
WCZEŚNIE
Martwimy się, że nasze dzieci wybierają pełne agresji filmy lub gry komputerowe zamiast pięknych i kształcących książek. Ale czy sami robimy coś, by wprowadzić je w cudowny świat literatury?
Miłości do książki nie da się rozbudzić kładąc dziecku do głowy,
że „powinno czytać, bo to ważne”, ani też ucząc je wcześnie składać literki w słowa i zdania. Można to jednak uczynić poprzez codzienny zwyczaj głośnego czytania.
Według naukowców głośne czytanie czytanie sprawia, że w mózgu dziecka powstają miliony połączeń neuronowych stymulujących jego pracę i wpływających na rozwój inteligencji.
Czytanie dziecku warto zacząć już od pierwszych dni jego życia – już wtedy uczy się ono języka. Czytanie zaczyna mu się kojarzyć z przyjemnością i poczuciem bezpieczeństwa. Książki powinny być pięknie ilustrowane, bo barwy i kształty są dla małego dziecka równie ważne jak słowa.
Głośne czytanie warto kontynuować również wówczas, gdy dziecko czyta samodzielnie. Dziecko bowiem o 2-3 lata wcześniej rozumie tekst, który mu się czyta, niż tekst , który czyta samo.
Warto czytać również nastolatkom. Jest to bowiem dobry pretekst, by pobyć razem, okazać sobie miłość, porozmawiać o kłopotach czy uczuciach. Ta inwestycja w rozwój dziecka zwróci się z nawiązką w jego życiu dorosłym.
XIII. PRAWA DZIECKA
1. PRAWO DO ŻYCIA I ROZWOJU.
2. PRAWO DO WYCHOWANIA W RODZINIE.
3. PRAWO DO NAZWISKA.
4. PRAWO DO SWOBODY MYŚLI, SUMIENIA I WYZNANIA.
5. PRAWO DO PRYWATNOŚCI.
6. PRAWO DO TAJEMNICY KORESPONDENCJI.
7. PRAWO DO WYPOWIEDZI.
8. PRAWO DO NAUKI.
9. PRAWO DO ŻYCIA BEZ PRZEMOCY.
10. PRAWO DO STOWARZYSZANIA SIĘ.
Konwencja o Prawach Dziecka 1989r.
XIV. SZTUKA CZYTANIA
W czasach gdy nowych informacji przybywa błyskawicznie, efektywne czytanie i umiejętność wyboru informacji staje się prawdziwą sztuką. Sprawne czytanie to zatem konieczność, gdyż pozwala ono na szybsze przyswajanie informacji, lepsze ich rozumienie i łączenie z już posiadaną wiedzą.
Jak wykazały badania, dla lepszego rozumienia i zapamiętywania informacji powinniśmy je dostarczać
do naszego mózgu z prędkością minimum 400 słów na minutę, tymczasem większość osób czyta z prędkością zaledwie 100-200 słów na minutę, nie wykorzystując w pełni możliwości naszego umysłu.
Jak przyśpieszyć czytanie?
1. Pierwszy sposób to podniesienie sprawności postrzegania pisma.
Podczas czytania wzrok nie przesuwa się płynnie po kolejnych wyraz, lecz porusza się ruchem skokowym. Czytając, warto starać się za każdym razem „omiatać” wzrokiem jak najwięcej linijek tekstu – na początek jedną, potem dwie, trzy i więcej. W ten sposób rozszerzymy pole widzenia.
2. Drugi sposób to zwalczanie odruchu regresji – ponownego przesuwania wzroku na wyraz już dostrzeżony. Często, gdy nie jesteśmy pewni znaczenia wyrazu lub kontekstu zdania, ponownie
cofamy do niego wzrok. Nie należy tego robić. Nowoczesne techniki uczą nie cofać się i postrzegać nawet długie, skomplikowane wyrazy jednym spojrzeniem.
3. Trzeci sposób to pozbycie się nawyku artykułowania zdań – po opanowaniu umiejętności czytania w stopniu podstawowym.
Dzieci rozpoczynające naukę czytania zachęca się do głośnego czytania, jednak nacisk kładziony na płynne, głośne czytanie zamienia się w nawyk artykułowania czytanych zdań. Jest to nawyk konieczny i powszechny, bez którego niemożliwe byłoby dalsze rozwijanie umiejętności czytelniczych. Warto jednak pozbyć się go,
już po opanowaniu czytania w stopniu podstawowym, bo bardzo zwalnia on tempo czytania.
Informacja czytana tradycyjnie – jednocześnie głośno artykułowana, przechodzi przez kanał wzrokowy, następnie słuchowy i dopiero trafia do obszarów mózgu odpowiedzialnych za rozumienie i zapamiętywanie. Opuszczenie kanału słuchowego zatem znacznie przyśpiesza czytanie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz